Veur eine blauwe maondaag zien weej ein zoondaagskind,
en neme det gelök veur leef.
Dae hilt van doëzend schoëne, die bleuje zônder ind,
is net zoë dök wie weej verleef.

Refrein:
Zeve daag zien weej ein zoondaagskind,
weej, die door 't laeve zien verwind.
Alles mei, zoë gaon weej dök, gewoën op good gelök.

Wae nôw zien neus maar naolöp, dae löp zich neet veurbeej,
en zit auk lekker nörges mei.
Weej zitte heej gebakke, kôm, braoj d'r dich maar beej,
dan is weer alles kook en ei.

As dich gen äörtje riëk bis, verköpse diene praot,
zoë wuurse diene wazel kwiët.
Plezeer, det mak dich riëker, al geit 't mundjesmaot,
de steis dan nörges in 't kriët.