De klaore daag loug nao zòns òngergank,
nog blinkend in de sjpeigeling van 't waater.
Gei windje bleis en de eesjte sjtar versjeen.
Me mirkde 't koum; mer 't woort al ummer laater,

De kreekel sjirpde, eine nachtegaal sjloug.
Dae sjleit en sjlòkst wie laater 't wurd, wie leever.
Dao woort gemeed, en 't rook zoo zuit nao hui.
Sjierling en braomele bluide langs de kleever.

Veer loesterden en zoute, handj in handj,
zougen òs aan, en koosten 't neit begriepe.
Mer vuilden in oos hart, wie òm òs haer,
de volle sjoonheid van de Zoomer riepe.