Refrein:
Zonder dich, is 't duuster zonder lich,
blief 't kieke zonder zich, zonder dich bin ik neet mich.
Zonder dich, is 't zwerve zonder thoës,
blieft 't kalt in idder hoës, zonder dich bin ik neet mich.
Telkens waer, spant opniej waer die vaer,
ken ik hup zoe veuroët, met en hiele frisse snoêt.
Zonder dich is mien laeve neet compleet,
veur geluk of soms verdreet, zonder dich bin ik neet mich.

As en joârke zoë veurbeej is, en asse daobeej nog tevreej bis,
alles geit zoë ongeremd, alles liek al veurbestemd,
dan denk ik: 'hoe zou det nou komme? Niks te wensen niks te gromme!'
Maar 't antwoord kumt vanzelf samen met mien wederhelf...

Asse alles gaer gedaon hes en asse daobeej hiel voldaon bis,
alles geit zoë hiel gewoén, alles is zoë wonderschoën,
dan denk ik:' Zal det altied bliëve? Niks te klaage niks te kiëve!'
Maar det seen ik dan vanzelf samen met mien wederhelf...