Ik bin al zeve waeke op ein nieje schat verleef,
det kin toch ederein gebeure.
Cato waas mich te stil en Jacquelien det waas neet leef,
ik leep zoeë aaf en toe waal ens te treure.
Maar sinds ik Josefien weer kin,
wet nemus wie gelökkig ik nôw bin.

Refrein:
Zô'n maedje, zô'n maedje, zônne schat is t'er maar ein.
Zô'n maedje, zô'n maedje, uig kiek ens waat ein bein.
As det in de plaats van Eva had gestaon,
dan waast'r genne appel van det buimke aafgegaon.
Zô'n maedje, zô'n maedje, jao, zônne schat is t'er maar ein.

Ik veul mich wie eine keuning as ik mit det schatje trouw.
Den daag dae zal ik noeëts vergaete.
Ik krieg aan Josefien toch waal de allerleefste vrouw.
En haet d'n ooievaar op 't daak gezaete,
dan zinge wej geluif det maar,
bej det presentje van d'n ooievaar.

Op eine vastelaovend zien wej nao de stad gegaon,
um d'n optoch te gaon kieke.
Wej hadde kleine Frans en Thuur ein pekske aan gedaon,
de wets wao de blage dan op lieke.
Toen huurde wej de Hermenie,
en die speulde maar van boem falderie.