Det leedje det mien moder zong, as zej d'n hoeshald deej,
det kôs ik al as jônge jông, det blief mich altied beej.
Mien maedje lierde ouk det leed, haet juus mien moders stum ;
en bin ik bliej of vol verdreet, zoë dök dan vraog ik um :

Refrein:
Zing nog ens mien golde maedje,
zing nog ens det alde leedje :
van d'n tied van roëzegeur en maoneschien,
van de leefde, van gelök en hertepien.
Zing nog ens van vruuger jaore,
zing nog ens die melodie.
Zien weej ens aok ald gewaore,
det alde leedje, det blief toch altied niej.

En as weej ens verslete zien, och kump 't oëets d'rvan.
En kump ein kleinkind ôs misschien bezeuke nôw en dan.
't Leefste waat ik had gehad op ôzzen alden daag.
Det ik dan aan dae leve schat ouk nog ens vraoge maag.