Refrein:
Wât en waer wir, wât en waer wir.
Windstil, genne wind en ut wejit gaar ni.
Wât en waer wir, wât en waer wir.
Windstil, genne wind en ut weijt gaar ni.

In ut park stônd en hiël klein ventje,
met geschoepte bloome in zien hendje.
Hae gaj ni de pliesie aan zeen kômme,
dôch: as dae mâr ni op mich deut grômme.
Met en snuutje wit vân schrik vertrokke,
zag hae taege dae pliesie hiël verschrôkke:

Zeej zoote same op en benkske,
hae lag zien wang taege eur wenkske.
Och, wât waas hae toch verleage,
wis ni wâtte taege eur môs zegge.
En nao ennen hiël tiëd vân zwiëge,
waas ut innigste wât hae dur oët kôs kriëge:

Hae haj, dât zoogse aan zien laupe,
ni zoëvuul beerkes môtte kaupe.
Ut sleutelgaat, dât kôsse net nag vinde,
mâr veel toen met de veurdeurmat naor binne.
Hae zoog ni dât zien vruiwke stônd te kiëke,
en wis nag net de deigrol te ôntwiëke. (en hae zag:)