Wie iech noch kling woar zaat de mam al teëje miech,
wenste i Kirchroa jeboare bis, da biste riech.
Dat sjtuks-je eëd is óp de janse welt bekankd,
umdat v’r hei jans vöal tse bije hant.
’t WMC, ós moddersjproach ’’fenominaal’’!
Wat vier hei hant leef lü, dat is nit mieë normaal.

Wen iech mit sjpas en vräud zoeë um miech hin hei kiek,
loof iech tse sjtroale va jeluk en dink wat is dat sjiek.
Um hei tse leëve, nè, hei jun iech noeëts mieë voet,
hei weëd iech aod, hoad ’t noch joare oes.
En klop iech sjpieëder bei d’r Petrus an de duur,
hant die va Kirchroa, e sjtreefje vuur.

Refrein:
Iech bi sjtoots, dat iech va Kirchroa bin,
iech bi vroeë, dat iech dat zage ken.
Den vuur Kirchroa sjleet mie hats,
dat pleëtsj-je is inne woare sjats.
Ós Roda-hal en óp d’r maat d’r Joep,
de vasteloavend en ózze foesbalkloeb.
Nè, nè, dat numt, dat numt, ós jinne aaf.
En doarum róf . . . . . iech Kirchroa, ALAAF!!

Da róf iech Kirchroa . . . ALAAF!!