Hei miene kameraod, miene goje vrundj,
zegk mich waat dich taege zit en waat dich zorge bringt.

Eed're miens haet in zien laeve waal zo emes,
dae d'r blindj vertroewt in alles waat gebeurt.
Zónger sjouwer óm op te leune bös doe neemes.
't Is dae vrundj, dae as doe reups, dich altied heurt.

Veer wasde, zie aan zie, zo minnig verkske,
en veur heite vure höbbe veer gesjtaon.
Door de jaore haer, dan greujt zoget, dat merks se.
Maar det is normaal, veer höbbe det altied zo gedaon.

In deze waereld van alles maar betale,
blief ós kameraodsjap sjtaon, zo wie ein hoes.
Zónger wäörd begriepe is 't sjoons, in alle tale.
Doe gufs mich sjteeds dien handj, doe maaks mich nooit ein voes.