't allerâldste Rodse vastelaovesliedje

Vrowke 't is vastelaovend.
Wìj komme nie thuus vur 't aovend.
Wìj hebbe gezònge en niks gehad.
Sneej már diep van 't vaerkesgat.
Sneej már diep, sneej már diep.
Sneej már enne vinger diep.

Daor baove àn de schaorste,
daor hánge de lánge waorste.
En as de dikke geaete zien,
dan zuun de dunne wel baeter zien.
Waorste breej, waorste breej,
gef me'ne caent, dan gón wìj vurbeej.