Ik zoel gaer met dich wille druime op 'n vraemp balkon,
de zwoele zomerluch as 'n daeke um os haer.
De blikke in os gezich legge us geveules bloet.
Twie druimers stare in eine nach van eindeloos geluk,
nao eine nach van vochtige lus.
Kus ik beej 't aafscheid de traone van dien wang.
Dich hads nao eine nach leefdesjaore verwach.
Ik veur mich, ik noom allein dien lichaam veur eine nach,
dien lichaam veur eine nach.

'k Zoel gaer dien huid lich bezweit wille zeen,
wille veule wie zaag se trils as ik dich verleid.
Zoel dit noow leefde zien of geit auk dit veurbeej.
wie 't is, 't is hiel ierlik en gemeind.
Nao deze nach van vochtige lus,
kus ik in de morge de traone van dien wang.
Dich goofs dien lichaam, jao det deej ik toch auk,
en det mak mich nog neet tot iets was dich bezits,
tot iets was dich bezits.

Dien zaach gekerm klink door in miene kop,
de wermte van dien lief haet mien hert in vlam gebrach.

Jao, ik wil teruuk, nae ik kan neet anders mier.
't Verlange nao dien lief haet plaats gemak veur mier.
Ik wil dich doeën beej mich, doeën beej mich.

Dit geveul duit pien, kom noow truuk beej mich,
dink aan 't verlange desse hads nao dae ierste nach.