Refrein:
Vastelaovend, mit zòn of enne pak sneej
twieë-en-vieftig waeke laeft 't ien meej
Zòmmer of weenter, 't is meej um 't aeve
lente of herfst, mak tied um te laeve
Ik woj dat mèrge ien alle krânte stoond
weej viere vastelaovend 't gânse jaor roond

't Vroegjaor dat kumt en alles löpt uut
speulende kiender enne lachende snuut
Musse die fluite, de waereld is wied
't vastelaovesgevuul raak ik mar nie kwiet

D'n zòmmer den volgt en alles wert riep
de bloeme die bluije, stón zoeë vur de griep
Hoeëg stöt de zon àn 'n strakblauwe lòcht
jao ok ôp vakânsie heb ik án ow gedòcht

Wert 't wer naojaor mit al zien gewèld
en zien de waerme daag dan toch wer geteld
Muts òp de kop en d'n das um de nek
blief án ow deenke is dat dan ze gek

De weenter brikt án, ik stoj òp glad ies,
alles bevraore, kiekt kâld en gries.
Mar oonder die daeke van witte sneej:
lit vastelaovend te waachte òp meej!