Ich zoot lets in d'r vlieger, want ich wool noa Amsterdam.
Och, ich wòr òp zeuk noa effe row, ja vuur mieng sjwiggermam.
En de rees, die gòng vrei gòd vuuraa, zoe wie dat òch mòt zieë.
Plötslich vool d'r motor oeht, 't ganse vliegtuig brook in twieë,
't Zaag va:

Refrein:
Hoebbel, knoebbel, klatsj-boem-paaf, ich weëd hei va nit gòd.
Gef deë flauwe kul ins draa en dòch ins nit zoe bòt.
Sjeure, meure, rakkiezak, noe weëd 't mich gemind.
Ee, twieë, klatsj-boem-faldera, dat is wat ieër mich kint.

D'r sjtadsprins va òs Woabich wòr geleefd bei oad en jonk.
Ja, want woa deë gòwwe miensj òch koam, gong minnig rundje rònk.
Minnig inne woeëd da heiter, sjloog de wieëdsvrouw op de vòt.
Mar dat vòng de wieëdsvrouw gaar nit gòd, dat is nit wie 't mòt.
Zie ropet:

Mit vastelovvend an de tieëk, zoot 't Sjefke òp ing kruk.
Gikkerinne goof doa rundjes, drònk zieng piepkes, sjtuk vur sjtuk.
Och d'r Sjef woeëd ummer blauwer, keek gans sjeël va al dat beer.
Plötslig goof heë inne brul en wòrp zie glaas neëve zich neer.
Heë zaag va:

Op vastelovvendzòndig sjtòng pastoer vuur 't altoar.
Mar de kirk, die wòr gans leëg, want al die knutsje wòrre sjwoar.
Noa ing diekke sjtònd va wachte, houw pastoer 't wal gezieë.
'Wen mieng sjöapkes noe nit kome, kòm ich neëchste weëk nit mieë.'
Hee zeënet: