Wiej ich eine baby waas, toen waas ich al hiël drök.
Zoot ich in de trappelzak, den trampeldje ich dök.
Mien poeterkes die zjwejdje den ritmisch op en neer,
En ging mien muundje aeve aop, den ging mien kael te keer.
Mer huërdje ich toen blaosmeziek van ein joekskapel,
Den waas ich sjtil en loesterdje, en blairdje mit, keihel:

Refrein:
Vastelaovendj, vastelaovendj,
De sjoeanste tied van ’t jaor!
Vastelaovendj, vastelaovendj,
Ich sjtaon al waeke klaor.
Mien pekske ligktj gesjtreke in den aoje kleijerkast
Ich höb juus nog gekeke en ich weit det het mich past.
Vastelaovendj, vastelaovendj,
De sjoeanste tied van ’t jaor.

Noe ich eine tiener bön met eine eige wil,
Zaet mien juf dök: “Roespelkontj, zit toch ins effe sjtil!”
Ich wiebel en ich sjravel altied ritmisch op en neer
En es wae schriefles kriege den haoj ich het neet meer.
Mer huër ich örges blaosmeziek van ein joekskapel,
Den bön ich sjtil en loester good, en blair den mit, keihel:

Es ich later aojer bön, den weit ich vast nog good,
Det drök zin en det fiëste, det zitj mich in ’t blood.
Det höb ich zoea ge-orve, wie van vader oppe zoon.
Dus num het mich neet kwaolik, ich kan der niks aan doon.
Mer huër ich echte blaosmeziek van ein joekskapel,
Den waer ich sjtil en loester weer, mer blair opnoew, keihel: