Refrein:
Ein dink hoove wae neet te liere,
det is mit de vrouwlie vastelaovend viere.
't Zit os in ut blood, hiel gewoën.
Wat is det toch lekker, wat is det sjoën.

Unne daag is niks, de waeke gaon veul te sjnel.
En zeker mit die blage, mer ja, det wit gae wel.
Daarum nouw ut verstjank efkes op nul,
dan is der auch wêr tieht veur flauwekul.

Os pekse aaf, compleet mit veare en hood,
te wachte op ut nëje jaor, um wêr gebroekt te waere.
Veur os moge de daag nouw gaon beginne.
Iets sjonders kinne wae echt neet verzinne.

De prins dit jaor, dae vinge wae hiel sjoën.
Mer mot hae dalik gaon, dan is hae wir gewoën.
Want zeen wae dan toch wir de nëje staon,
dan laote wae toch stiekem wir un traon.