Buuët, die vare eindeloos lang,
soms ligge ze aan maar ze gaon toch weer door.
Toch blief soms ein hert gebraoke aan land,
as de zeile verdwiene met 't ierste oor.
De reiziger geit van stad naor stad,
ruilt zien verhaole veur de nach van lös.
In de morge zaet hae ik heb 't gehad,
ik kin heej neet blieve, ik vind heej gen rös.

Refrein:
Ik kin heej neet zien, ik kin heej neet blieve,
ik doot dich mier pien door beej dich te zien.
Halt toch ôs nachte in dien gedachte,
't kump oeit meschien, det ik weer beej dich zal zien.

Zoë maar ennen aovend, dich druims van gelök
de lees in mien erm, onder de brök.
Mien hand streelt dien lichaam hiel zaag,
maar dien druime zien leuges, verteld in de nach.
D'n hemel veurroëd, de sterre in brand,
de maon zwart geblaökert, de wind bluues met zand.
Zoe veult 't in mich, ik schrieuw 't soms oet,
ik doot dich noow pien maar ik noom dit besloet.

Zoe klink veur idderein oeits waal ens,
't leed van aafscheid, 'n leed as ind.
Dit letste leed, ik zing 't veur dich,
heej klink mien aafscheid van dich van mich.