Doën beej ein baekske det struimp langs ‘t bôs
dao weit ik ein plekske zoë stil
Dao vlei ik mich gaer op ‘t dönzige môs
wanniër ik tot rôs kômme wil.
 
Gans aan d’n einder zeen ik vaag, ‘t verkiër, ‘t drök gejaag
zoe klein, zoë iël, zoë vaer.
Maar oët ein buimke achter mich rup ein veugelke: Haej dich
kiek ens um dich haer.
 
Dao zwump ‘n aendje veurzichtig veurbeej
alsof ‘t mich neet steure wilt.
Uig dao praolt ein vlinkerke: Kiëk mich ens heej
en alle geluud is verstild.
 
En mien gedachte waere lich, wie de wolke baove mich
zoë stil, zoë hoëg, zoë wiëd.
Jao dan vergaet ik zörg en leid en ik weit veur zaligheid
van gen oor of tiëd.
 
Dao, eine nachtegaal zingk al zien leed
de zôn zônk al weg veur ik ‘t wis.
Ein klökske hiël wiëd, stil de huurs ‘t haos neet
det zaet mich wie laat ‘t als is
 
Ein vleugske wind ruus ônverwachs, net asof ‘t efkes lach
zoë good, zoë keul, zoë zaach
En oët ‘t deeps van mien gemood dingk ik “Och wie deej det good
dank veur daezen daag.”