Ich zeen dich in gedachte nog wie’s doe ei leidje zóngs.
Wie’s doe gelökkig lachend aan det auwt fornuuske sjtóngs.
Of wie’s doe langs dae zandjwaeg leips, dae noa ‘t kapelke geit.
Woot ‘t bénkske, woo doe mich höbs leere baeje, noe nog sjteit.
De wéndj zink in ‘t kaore en ‘t baekske, dat zink mit.
‘t Is of ich in gedachte wei’r bie’t auwt kapelke zit.

 

Refrein: Woo mien mooder mich geleerd haet óm te laeve.
Wie ‘t laeve dat zoo déks van mich verlank.
Ouch al ként ze mich höör leifde neit mee gaeve.
Toch denk ich déks nog sjtil: mien mam doe bés bedank,

 

En es de zoomeraovendzón höör létste sjtraol lei gaon.
Door rame van ‘t kapelke, woo get boter-blömkes sjtaon.
Vertélt ‘t Limburgs léndje sjtil ei jeugverhaol aan mich:
Dan zeen ich in die létste sjtraol mien mooder höör gezich.
Dan is ‘t es of zie zégge wil: vergaet ‘t plékske neit.
Woo ich dich wie ste klein waors op ei bénkske kneile leit.

 

Ens zal ich mit mien kénjer nao ‘t auwt kapelke gaon.
Woo ich mit sjwart-gevouwe hénj mit mooder höb gesjtaon.
Dan zal ich ouch mien kénjer leere baeje op die bank.
Die bank die dao al jaore sjteit, misjien al eeuwe lank.
Zoo zeen der doezend plékskes, hie in oos Limburgs landj.
Woo jederein gaer haer geit mit ein véldjbloum in de handj.