Refrein:
Zoë zit ik op mien bengske dan te kiéke,
op det Venlo, waat is det ein gezich.
Wie einen haan dae met zien vaere steit te priéke,
nae, moejer kin 't neet, det sprik zoë gans veur zich.
't Rienke, Gaasplein, Stalberg en 't Hetje,
de Maagdenberg, de Mert en de Schaopsdiék.
Heej bin ik thoés, det is um net 't ketje,
jao, op mien bengske veul ik mich zoë riék.

D'r steit ein bengske op de Hei, twië päöl, ein gamm'le plank.
Dao zit ik gaer, mei gans allein, det velt mich noeits te lank.
Ein oëtzich haos wies aan 't Ven, de Majjum en de Wién.
En net wie idder Venlonaer, wil ik dao altiéd zién.

Wanniér ik zit, dao op die hei, en minse wand'le gaon,
dan bliéve zeej smeis lank, smeis kort, dao beej mien bengske staon.
En wiéze zeej zoë euver de stad en zegge toch 'Wie schoën',
dan bin ik weer, wie idderein, zoë gruëts det ik dao woën.