Refrein:
Ich bun verleef, sjtiekem bun ich verleef op dich.
Det ich nachte lang waker ligk, det kump allein door dich !
Den dink ich aan dae leeve lach op dien gezich,
en weit ich zeker: zoë lachs dôw allein nao mich.
En as ich druim, druim ich allein nag mer van dich,
want sjtiekem bun ich verleef op dich.

Op `t prinsematinee zeen ich dich wir gaon.
Och, kwaams dôw mer doënder beej, of `ns efkes beej mich sjtaon.
Want ich bôn toch zoë verlaege, bun toet vraoge neet in sjtoat.
En kôm ich dich örges taege, jao, den kleur ich open daod.

Maar den, dinsdigaovend laat, sjloët ich dich in mien erm.
Auch al is `t boëte kaad, deep van binne is `t werm.
Door de leefde nôw verbônge, in dae vastelaovesnach,
höbbe weej ôs heej gevônge, wae haaj det nôw nag verwach !