Wie ein laupend veurke geit 't door de stad
Want d'r zit ein scheurke in ôs Jocus-schat
En door det kleine scheurke is noow waat ôntsnap
't Allergroëtste Stadsgeheim wuurt heej door ôs verklap!

't Is dan waal verbaoje maar we gaon de prins verraoje!

't Wuurt dae dao!
Wae dao?
Dae dao met det mörf!
Dae noow neet nao heej zich um te dreije dörf
Dae met die hand en die bein
Wuurt adjudant nummer ein
Uig herres span dao dae
Det wuurt d'n andere
Jao jao 't is dan waal verbaoje maar weej gaon de prins verraoje
't wuurt dae! Wae? Dae! Dae? Dae Dao! Aoh
Ik weit allein nog neet percies in welk jaor

'k Zoog 'm gister sjouwe, richting fotograaf
'k Kôs mich nog verdouwe, hae kwaam op mich aaf
'k Merkde det-e gaar niks in de gater had
inens reep ik: Dich wuurs de prins! Hae schrok, toen wis ik zat.

'k Lig al daag te tuure, plat op mienen boék
Beej zien euverbuure achter eine stroék
's Morges geit-e werke, hae luimp haos gans de nach
En det d'r niks verdachs gebeurt, juus det vind ik verdach