Ich bèn eine pilgrim in de welt, de pungel op miene rök.
Ich trèk van landj tot landj allein, ich trèk en kiek neit trök.

Zoo dwaal ich taenge wil en dank, omdat 't neit angesj kan:
Landjluiper veur oos Leveneer, einen erme zjwerversman.

Ich höb gei laager, en höb gei landj; ich höb noch kèndj, noch krao.
Draag alles in miene knapzak mit, en draag dat woo ich gao.

Of 'ch daoveur to beklaage bèn? Laot dat met sjtilkes sjtaon!
Geer, geer mot blieve woo geer zeet, mer ich maag gaon!