D'eine hèlt van zoermoos, d'aandere vaan blomkuul.
Ederein dee heet zoe ziene smaak, lekker ete wèlt 'n ederein.
Iech haw neet vaan spruutjes, kom neet aon mèt knoflook.
Dat is miech nog geine gölde weerd.
Geef miech paprika, dat is zoe fein.

Refrein:
Iech zègk altied, es ze vraoge, wat wèls diech goon ete: Paprika
Beij de greunte maan, daor zal iech noets vergete: Miene Paprika
Greune, gele, roeje, 't maak niks oet, iech lös wel pap devaan.
Ze zègke wel 'ns: diech bis neet normaal, zoe noe en daan.

Iech höb in mien ieskas hielemaol gein plaots mie,
want die kas ligk vol met paprika.
'ch Zörreg tot iech noets te zoonder zit.
Midden in de nach daan weur iech wel 'ns wakker,
en dan gaon iech nao de keuke touw.
'ch Eet mich daan weer get, dat hèlt miech fit.

s'Mörges, s'middags, s'aovends, bin iech al aon 't dinke,
aon dee feine, veerse paprika.
Jao, iech weet, dao bin iech aon verslaof,
daorum wèl iech stoppe miech zoe vol te proppe.
Mörge sjeij iech zeker daomet oet,
dat höb iech aon miene maan belaof.