Oppe Ruiver, oppe Ruiver, woënt ennen alde griéze man.
Dae haet twië doeve en ein ketje en ein gaele kôffiekan.

Hae haet behang met van die bloome en gordiéne met ein roét,
en asse jäörig is trakteert-e zich op enne pannekook met kroét,
en zingk-e gans d'n daag voloét,

Oppe Ruiver, oppe Ruiver, dao woënt ein leeve griéze vrouw,
die haet ein broche op de kraag gespeld en verhaole op de mouw.

Ze haet ein trômmel vol met kukskes, 't is zô'n Delfsblauw geval.
Jao oppe Ruiver dao gebeurt 't, heej oppe Ruiver euveral.

Oppe Ruiver, oppe Ruiver, dao bak d'n bekker griéze mik,
verköp zien bruúdjes aan de slechter, wao de greuntenboer van bik.

Oppe Ruiver, oppe Ruiver, dao hange wolleke in de lôch.
Ge huúrt 't: oppe Ruiver kinse vinde waasse altiéd hes gezôch.

Oppe Ruiver, oppe Ruiver is 't laeve net wie heej.
Al liékene de daag messchien waat lange, ze zien haos aeve snel veurbeej.

Ech biezônder is 't neet, maar det is waat ik zegge wil.
Heej oppe Ruiver blief de Ruiver, en juus det mak 't verschil,
stil, stil, sjtil.