De maot van 't laeve is sevetig jaor
en es te hièl sjterk bis tachtig.
En vraog me mich wo ich die jaore dan waor,
dan zègk ich 'mien Limburg waor prachtig!
De glooiende heuvels, de bosj en de heij;
dit land van cultuur en fólklaore.
't Pilske, 't Aelske, 't huèrt allebei,
bie dit land wo ich bin gebaore.

Refrein:
Want in Limburg sjtóng mien weeg
en dao blief ich gaon en sjtaon.
Van 't ièsjte laevesleech,
tot d'n allerlètste aom.
Dae wat wiet is weggewaes
dae wèt ouch: de welt is sjoan.
Meh hae knipoug es te zaes:
'Oos provincie sjpant de kroan'.

'n Kruuts of kapelke op edere hook,
getuug van 't riek Roamse laeve.
En carnavalsvierdesj van Eijsde tot Mook,
zin tróts op wat hun is gegaeve.
Soms twiefel ich ins wat mit Limburg gebeurt,
of wat ós de toekoms zal bringe.
Dan dink ich neet lang en ich zeuk nao de weurd,
die ich altied weer zal zinge:

Brug:
Laot os hie mer blieve, in dit land van Maas en Geul.
Limburg, de provincie, nao mien hart, nao mien geveul.