Soms bèn ich bie dich en toch bèn ich neet dao.
Doe vreugs mich doezend dinger, en ich zègk op alles jao.
Dich kieks mich in de auge, mèr ich zeen dich neet sjtaon.
Ich ben noe eimaol druimer, van druime die besjtaon.

Num mich wie ich bèn, mit al mien gebraeke.
Num mich wie ich bèn en ich bin veur dich dao.
Num mich wie ich bèn, dan höbse mich veur ummer,
want ich bèn wie ich bèn, en ich doon wat ich kèn.

'n Woord is sjnel gevalle, 'n deur hel toegeknalt.
Daag lang weurt gezjwege dan, gein woord mitein gekalt.

Meh urreges is e vunkske dat wie 'n waakvlam brent.
Ich höb auch nog talente die neemes angesj kent.

En es de nach vergeit, de haan ouch drie kièr kreijt,
zin al mien druime wie door de wind verweijt.

Dan kiekse door 't vinster van mien auge in mien hart,
en zuus, in al mien druime höb ich op dich gewach.