Noow effe neet, dao kin ik noow neet taege.
Noow effe neet, det kump mich noow neet oët.
Noow effe neet, det kump dus óngelaege.
Noow effe neet, det is wat ik besloët.
Dich kins mich wat, ik heb noow genne zin,
Kom maar ein ander kiërtje truuk, ik weit toch wie ik bin.
Maar maar maar, noow effe neet,
Noow effe neet, noow effe neet.

Ik leep ens door de Kloësterstraot, gans allein.
Toen zoog ik dao ein maedje staon, met hiele moëje bein.
Ik bin toen op urn aafgestap, en zei toen taege um:
Wils dich met mich gaon stappe, met trilling in mien stum.
En wetste wat, det mich toen zei, wetse wat det mich toen zei:

Ik waas dus gans teleurgesteld, wat ein leid.
Had 't mich anders veurgesteld zoë same met die meid.
De mood weer ens beejein gerap, dae zoot mich in de schoon.
Wie mot ik noow toch verder, wat mót ik noow toch doon.
En wetse wat, ik mich toen dach, wetse wat ik mich toen dach:

Noow wilt het met mich stappe gaon, wat ein stök.
Dao had ik jaore op gewach, maar waas mich noëts gelök.
Ik weit 't nog van vruger tiëd, ging ik nog door de kneen.
Noow heb ik genne zin mier, ik hald 't veur gezeen.
En wetse wat, ik um toen zei, wetse wat ik um toen zei: