Refrein:
Nondejuu, nondejuu, woa is mienge perrepluu ?
Weë hat dat dink gepikt, ’t rent wer dat ’t zikt.
Nondejuu, nondejuu, doa kunt alwerm ing reëgebüj.
Geliek is ’t te laat, went da weëd ich zeekenaat.
Geliek is ’t te laat, went da weëd ich zeekenaat.

Ich wool ’t Zondes noa de mes, flot ee dröpke drinke goa.
De vrouw, die vong dat nit zoe bes, hou de pütsj op onweer sjtoa.
Ich zag doe teëge ’t Mariet: 'Sjnie toch neet zoeing proememoel.
Went Ozze Hieër dat mülke ziet, sjikt hee geliek alwer ing sjoel.'

Wie ich toen op de boet aa koam, zoog ich de buuj al haaange.
De vrouw roeëk ’t aa mienge oam, te lang aan tieëk gesjtaaange.
'Doe bis ja neet alling mer zaat, doe kies nieks mië te eëte.
Nee, doe bis ooch nog zeekenaat, has der sjirm vergeëte.'

Me kint hei in dit kwakketland, neet oane inge perrepluu.
Has doe deë pröl neet bei de hand, da kunt gegarandeerd ing büj.
Dat dink is wer de kloeëte op, ich kin der neet mieë teëge.
Mot ich mit miene sjtomme kop, alwer ins durg de reëge.