De raenge is euver, de welt is verkuild.
Alle stöb is weir ens van de sjtraote gesjpuild.

De blaar aan de buim hange blinkend wie glaas.
Paerelkes ligge te grabbel in 't graas.

Niks nog ruirt zich, gans wie versjtild.
't Windje wit auch nog neit rech waat 'et wilt.

Reuskes bukke zich zörgelik neir...
Dao brik de zon door: ,,Hie bèn ich alweir! '

En alles herkrigt zich, alles lach:
'Veer höbben auch daanig op dich gewach! '