Refrein:
Moele, moele mósse kinne.
Moele, ummer went 't mót.
Moele, moele, moele, wie 'ne permetieke...
Moele, moele, moele, wie ing endevót.

D'r inne dinkt: „Wie kóm ich oeëts d'r tussje?'
D'r angere dinkt: „Wie sjtóp ich dem de moel?'
Hei is wer inne mit zoeng groeëte waffel,
die houwse vreuger ooch al óp de koel.
Missjiens waal noeëts e vak gelierd, toch wit hè al van al.
En hingt hè ós de vót oet mit dè sjeële, sjtómme kal.

Ze zaage waal ins: 'Sjpreëke, dat is zilver',
ma mit voäl zilver gilse dich 't good.
Dus wense 't mit zjwiege wils verdene,
hat doa zoeë ieëmes nieks mit an d'r hood.
In 't besjtuur va d'r verein of in d'r politiek.
Ze make ummer get va nieks, en make zich da diek.

Weë dökser ónger lüj verkiert, dè wit wat vier bedoele.
Geliek of neet, dat is egaal, me mót good kinne moele!