Oet de revue 'Grubbevors, mien dörp'

Wetse nog wie's dich mich mei noms, 's middaags nao 't Vullingsplein,
ônder hoëge buim beej 't kiosk, op 'n benkske naeveein.
Breidenbach stônd gruets te prônke naeven ôs gemeintehoes.
Op die moëie plek, dao op 't plein, veulde weej ôs ech gans thoés.

En daen daag dât weej dao zoote, aan de baek van Kaldenbrook,
wao d'n buizerd stistond in de loch, toen inens nao ônder dook,
wao de paerd met jônge vulkes zôchten nao't fijnste graas,
toen zags dich: 'Ik weit gen and' re plek wao ik nou nog lever waas.'

En toen letsaan in 't park, beej 't standbiéld van de non,
huurde weej vanoét de kloëstertuin kIökskes van 't carillon.
En toen same, erm in erm, door 't Iaantje naor de Steegh,
wao destiéds ôs mam van ôzze pap 't alIeriërste kusje kreeg.

Tusse greune sperjespluume, die in lange rieje staon,
wao ik indertiéd âs staeker nog pienlijk lang gebukt môs staon.
Allemaol die schoëne plekskes zoogs dich al zoë duk met mich,
en toch weit ik elke kiër opniej: 'Leeve schat, ik hald van dich!'

Grubbevors. heej wiI ik altied bliéve, Grubbevors, heej wil ik altied zien.