Wie d'n ooievaar ens vloog door de zomernach,
en in ôs stedje ein weegske zoog, haet hae dao wat gebrach.
Wie de wièsvrouw toen det klein aan ziène pap leet zeen,
sloog dae verwaeze de hand in-ein en houwde zich op de kneen.

Refrein:
Minsekinder waat ein maedje, kièk ens hèj nao miene schat.
Weggeloupe van ein plaetje, 't sjoënste kind van gans de stad.
Kièk die auge, zuus die wange, uig die haor en waat ein lièn.
Jao, zoë kan allein ein Venloos maedje zièn.

Wie det maedje mundig woord, en al hekskes droog,
wie 't zièn hertje mei boemse hoord, as 't ein jungske zoog.
Toen heb ik mien kans gewaog, 't veel gelökkig mei.
Ik heb um zièn hert en zièn hand gevraog, en kreeg ze ouk, allebei.

Zièn we euver viëftig jaor ens 't golde paar,
steit veur ôs deur de meziek dan klaor: hermenie, fanfaar.
Als mièn vruiwke dao dan steit, net wie ik, zoë griès,
kuum ik zoë good en zoë kwaod 't geit nog ens die alde wiès :