Refrein:
Es ich dat sjnuutje zeen van dich dan bruk 't zunke door biej mich.
Dien blosse wengskes in de bleuj, diej make dat ich maeters greuj.
Es ich dat sjnuutje zeen van dich dan bruk 't zunke door biej mich.
Ich veul mien hertje zoa gevleid, doe bès mien zieël en zaligheid.

Vurrig jaor mit vastelaovend, 't waor op 't prinsebal,
keekste mich aan, väölbelaovend, jao, doe wòs ich 't al.
Zaog dae leve lach van dich en dach medein: dae prins bèn ich.

Doe höb ich dich zònger vraoge d'n ieësjte kieër heim gebrach.
Wiej v'r de sjterkes dao zaoge, 'n handj òm dich gelag.
Keek nao dich en dich nao mich, doe sjprook dat sjnutje drek veur zich.