Mien Mien is ginne Brookhaas, mien Mien is neet van heij.
Mien Mien, die is van wieht èwêg, en is d´r zelde bej.
Mer as os Mien wer heij is, dan stuët ze mich 'ns aan.
Dan weit ich drek wie laat ´t is, en zing ich hiël spontaan.

Refrein:
Mientje, Mientje, lach 'ns tege mich.
Laot mich 'ns efkes kiehke nao dien straolende gezich.
Dich bis zon lekker dingske, bej dich veul ich mich thoes.
Mer mit de vastelaovend kriegse mich neet mit nao hoes.

Al jaore lang geleeije, toen ich mien maedje vroog,
ich woord op-ins verlaege, want ich wis neet wat ich zoog.
Die fonkelende uigskes, eur manjefieke kneen.
Mer det ze haor heij op eur teng, heij ich toen neet gezeen.

Jao, in de kleine eurkes, as alles is gedaon,
en ich dan um ´n oor of dreij wer nao os Mientje gaon,
dan hauwt ze mêt de deigrol, sjriewt door 't ganse hoes:
'Weem dinkse wel neet desse bis en mèrge bliefse thoes!'