Refrein:
Mien Merie, mien Merie,
òp de gânse waereld viende gìj zó'n megje nie.
Mien Merie, mien Merie, 'n geluk dat ik òw klötje ziej.

As Sjáng wer ien zien bed lit, mer Merie gén zin ien pret hit,
dan daenkt hìj stil: 'Waor mòt dat nòw nor toe ?'
Hìj lit dan wat te kleire en án zien vrow te miere,
mer vur vanaovend is 't echt taboe.
Hìj kan wel daenke wat-ie wil, mer toch het ze geliek,
wânt wette wat hìj âltied daenkt, as hìj ien ur oeëge kiekt ?

Ze wiege mit eur heupe, zoeëdat de rökskes struuëpe,
wânt al die vrollie loeëpe toch zó fier.
Õp hoeëge hakke trippe, 't zien vòr allemól hippe,
ze roeëke hásjies en ze dreenke bier.
En as ze sòms niks hebbe, of ze vule zich te plat,
dan gón ze már nor Ebberink; dén meens hit vulling zat !

En dan die leuke bloesje, wat zien dat toch vur snoesjes.
D'r löp toch Hieël wat schóns òp òzze weld.
Ge kun 'r host dur kieke, 't begint 't òp te lieke,
as of 't 'r ieder oeëgenblik uut velt.
En dan van aachter dekolletee, tot oonder án de stráng,
as dat nog efkes legger göt, dan ziede döbbel wáng.

Ge kunt d'n daorst nòw stille, wânt vrollie neme pille.
't Kan nòw niemér kwaod, ge klojt már raak.
Mer de pil, ik doej nie liege, is ok vur kéls te kreige,
al is dat sòms 'n bieësteg nare zaak.
Es hìj de pil nie goed dur slikt, dan ziede dat direk,
wânt zit de pil ien ziene strot, kriegt hìj 'ne stieve nek !

Mer gekhejd òp 'n stökske, ik drink mer gaow 'n slökske,
wânt miene kop dén is nòw gâns van streek.
Ik zaag wel tussebeeje, 'r zaat niemes te vreeje,
mer wel dén efkes nor ziek vrowke keek.
Wânt dén dòcht net as Sjengske dòcht, zó'n vrollie mòt ik nie.
Ik heb genoeg án ieën goej vrow, genoeg án mien Merie.