Dao ien mie sjoen dõrrepke dao aon de Maos,
'tès waol al 'n tiedsje geléje,
dao waore vuur érrem, meh kooste gelõk,
vuur lèfden dao sjtel en tèvréje.
De kérrek waor vol en de lûj hiel kontént.
Ze lèfde mèt-én want ze hawwe geng cént.
En soonde's õm elléf, zoe nao de hoemès,
daan woert 'r gekaort en d'n doews aoch gelés.

Meh alles wõrdt groeter, 'n dõrrepke greujt,
want eederén wélt hie waol woene.
De maan mèt 't géld zèt: ” 't Dõrrep dat bleujt”.
Meh wat wèt hèr vaan vreuger, “dèh sjoene”,
wat wèt hèr vaan boere en vaan groete broonk,
wat wèt hèr vaan ôs dõrrep, èlleng dat 't sjtoonk.
Noe woene zie boete en de boere zien weg.
Wat kroomp ès, dat makste èlleng toch neet rech.

De moos mèt d'n tied mèt, de wôrs awwerwèts,
dat kleenk hie en dao in d'n oere.
En es op 'n plaots 't veerde kènneke kômp,
zèt m'n: 'Hôllep, alweer get geboere.'
Meh es-te wèls loore, daan zuuste al gaw,
oos dõrrep zuut noe al ”de sjtad ziene klaw”.
Dat lôp toch zoe'n vaort neet, kleenk daan oet de sjtad.
Meh wie vuur 't hawwe, dat heb vèr gehad.