Went ich wanjel door mie sjtedje, dékser door dat sjtröötje gaon,
mót ich altied nog éns kieke nao dat hoes en blief dan sjtaon.
Dan gaon aeve mien gedachte nao daen tied, noe lang verbie.
en wént ich wei'r wiejer wanjel, zéng ich zach dees melodie:

Refrein:
De sjoonste jaore van mien laeve, die hauw ich wie ich hie nog zout.
En waat mich doe woort mitgegaeve, jao dat begriep ich noe eesj goud.
Déks kén ich noe zoo ech verlange, nao 't auwesjhoes, wie dat dao sjteit.
Nao al dat sjoons, dat is vergange, mien auwesjhoes vergaet ich neit.

Dao haet éns mien weig gesjtange, leerde mich mien mooder bae,
höb ich waal éns sjtraf gekrege, mer dat houw dan ouch zien rae.
Ummer zal mit gouwe léttesj in mien hart gesjreve sjtaon:
Pap en Mam, Uch bén ich dankbaar, veur 't gein veur mich gedaon.

Ouch al höb ich noe verlaote, die ómgaeving mich vertroed,
en al höb ich urges angesj 'n eige nésjke mich geboed,
ummer kóm ich trökgevlaoge en ich sjtriek dan aeve nei'r,
bie dat hoes, dao in dat sjtröötje en dan dénk ich altied wei'r: