Refrein:
Haele mien leef klein dörpke, waat bön ich bliej det ich hie wöën.
Haele mien vreigel-dörpke, doe bös de parel op de kröeën.

Waat bin ich toch grûetsj det ich hiej gebaore bin,
det plekske in oos Limburgs landj.
Verschaole aan 't Luedaal, den angere kantj de Maas,
hiej höb ich mien hert aan verpandj.

Eederein kin mich en ich kin eederein,
we haoje ôs saame oppe bein.
De zon sjientj hiej altied, drôm höb ich geine sjpiet,
want Haele, doe bés nummer ein.

De prins en de raod van 't Vreigelriek,
die jônges zeen van sjtein en sjtaol.
Drie daag aan de gank, väör den duuvel nog neet bang,
vreigeliers, doot mit allemaol.

Al waer ich hongert jaor, vergaete doon ich neet,
de plaatse die mich zoeë deerbaar zeen.
Ut Kerkveldj of den Uëlder, 't Brook en Lange Vin,
Haele doe bliefs wie väörheen.