Refrein:
Mien sókkertêntje, in Wieërt geboeere;
aan vastelaovundj, eur hert verloeere.
't Hieel jaor doeer, keumptj têntje neet turoet;
met vastelaovundj, luiptj têntje in de stoet.

Ich heb 'n sókkertêntje, u zöster van oees pap.
Det gieet met vastelaovundj, vurrékkus gaer op stap.
Gieet dri-j daag balkeneere, as echte Rogstaekerin,
en houdj dan met asgoonsdug, kontênt de peen durin.

't Vuurig jaor ging têntje, weer hieel allein op stap.
Vurtierdje mennig sêntje, al zeengendj aan de tap.
Toen zoogtj 'nne knappe arabier, en têntje krieeg 't benoudj.
't Stoeetdje um stiekum aan en zag: 'Ich been nog neet getroudj'