Wie dèks weurt gezoonge vaan streek of stad, dao boe me is gebore,
wie sjoen 't is en wie erreg me 't mis en zien hart dao heet verlore.
Meh iech bin euvertuig tot me neet luig, want dao stoond jummers ins mien weeg.
Meh wat veulste örgens aanders neet, de geis vaan eus Mestreech.

Refrein:
Hei hingk Mestreechter geis in de loch, veul m'n sjevraoje, dat zeet toch genóg.
Hei hingk Mestreechter geis in de loch, iech wèl Mestreechter geis.

Iewe aw hoezer oet vreuger tied völle nog eus straote,
die dèks door teks en beeltenis of jaortal kinne praote.
En ze hawwe vas en ze laote los wat al d'n tied ze brach.
Gievelstein vol Mestreechter geis, 'n traon en 'ne lach.

Mestreechter geis, boeste bis en steis, dao boe iech bin gebore.
Dee Bourgondische sfeer, dee preuf iech weer, dee kin mien hart bekore.
Euze Minckeleers mèt zien walmende keers en 't kerreljong klink um 't keteer,
en 'n aw sjaart ziech werrem 'ne govie in d'n errem, op de Merret, edere vriedag
weer.

Komp geer oets nao eus Mestreech, daan moot geer neet raar loere,
es weurt gezag mèt 'ne breie lach “Lui vaan boete, dat zien boere”.
Blijf mer sjoen genete in de zon of es 't vruis,
vaan e gleeske vaan 't vaat, konjak of limmenaad, op 't Vriethof bij de Struys.