Ik bin vraempgegaon, vraempgegaon met ein andere stad.
Ik meinde dao te kinne vinde, waat mien eige stad neet had.
Ik rakde vol van alde kroege, alde poorte, alde stein,
woort verleef op stökke stadsmoor, de kerk, de fontein.

Ik woel heej bliéve, gans mien laeve, gans mien laeve, einen daag,
maar in de schaduw van de schemering dreijde miene maag.
Want in 't duuster waar Mestreech, van ein dörp ein stad gewaore.
Vuul te groët en vuul te laeg, Limburg is verlaore.

Waat kin 't allemaol bômme, ik pak mich dalik d'n trein.
Laot 't duuster maar kômme, ik bin weg veur 't refrein.

Refrein:
Mestreech, de glitters en glans in 't zônleech.
Mestreech, de schitters en dans euverdaag.
Mestreech, de glitters en glans in 't zônleech.
Maar verluus de zôn aan de nach al zien leech,
is 't gedaon met de prach van Mestreech.

Heej op 't Vriéthaof kin ik laeve, met ein book en miene krant,
Heej kump de Sjiek van Limburg naeve, löp d'n top van 't Heuvelland.
Zoëlang die knoertlillike lampe, die op 't Vriethaof zien gepleurd,
maar veurluipig neet gaon brande, want dan is 't gebeurd.

'Hé, kôm en zet dich heej aan taofel, bestel det beer oét Bels'.
Maar ik laup door, d'n daag dae vordert, 't jeuk al in mien pels.
Want wie Bels heej auk 't beer smak of wie Frans de Roéje wien,
as de Zuujerzôn gezak is, wil ik heej neet miér zien.