Ik zeen dich laupe mit diene Peter.
Ik zwei naor dich, maar de zuuës mich neet.
En ik weit neet, waor ik det noow aan verdeen.

Maar efkes vaerder kieks dich um,
dien auge spraeke zônder stum.
En weer kriëg ik de razel in de kneen.

Det alde lijd is heej, det is nog neet veurbeej.
Marleen, ik bars oëtein as ik dich zeen.
Dich bis mienen hertedeef, mien laeve en mien leef.
Ik hald van dich allein, och Marleen.

De staps beej diene vent de wage in.
Waat haet mien laeve nog veur zin,
as ik môt laeve zônder Marleen.