Refrein:
Och Marie, och Marie, och Marie,
wat höbs dich toch ein dikke batterie.
Och Marie, och Marie, och Marie,
zèt de veutjes op de vloer, want de knöppele zin weer hiej.
Och Marie, och Marie, och Marie,
gank mèr in de polonaes, dan maak veer ein flinke rie.
Och Marie, och Marie. och Marie,
es dich veurop löps kump dich geine mjè veurbiej.

Marie, die haet ein vötje of zèk gerös mèr vot.
Es die op dich geit zitte, dan bliefste gans kepot.
En es ze eine sjéét ljèt, dan dènk ich biej mich zèlf:
Maak datste èweg kumps, dao kump weer wèndjkrach twèlf.

De aafgeloupe zomer, 't waor ein bitje wèrm,
Marie houw van die bèndjes, hiej baove om de èrm.
Ze sjtong dao op de duukplank en ging gans oet de bol,
en toen ze waor gesjpronge waor 't sjwumbad neet mjè vol.

Veer waore 'ns in Zandvoort, 't weinde tot 't verrèk.
Ich wou achter Marie sjtaon, dan sjteiste oet d'n trèk.
Ich keek neet oet mien döppe en veel rech in ein koel.
'Koekken sie toch aus mènsj' reep ein grwatte moel.

Mèh lank of sjael of dik, leef luuj, dat maak toch gaar niks oet.
Este mèr gelökkig bès, get laeve in de boet.
De bèste van de waereld, dat is toch mien Marie.
Al is 't neet de knapste, die dikke batterie.