Wie ich dich zoog veur d'n ërste kier, nae, det gergeet ich noëhts neet meer.
Ich stông toen van binne geliek in brank en sjreef det toen groëht in de krant.
Ein maedje pakte mich gans in, zoë det ich allein nog mer druime kin.
Wis neet wat ich deej, waas compleet van streek, wie ich dich toen deep in dien
auge keek.

Refrein:
Want as ich in dien auge kiek, dan kiek ich mich mien auge oeht.
Doe bis ein wereldwônger van top tot tieën biezônger.
Wat hees doê sjoëne kiekerkes, ut lieke net twië vieverkes.
Doe wets, sprookjes die zien zo prachtig, en doe bis sprookjesachtig,
wie ein levend gewoare plaetje, mien eige Limburgs maedje!

Wie ich dao loog op det Zuid-ziê strand, met hoela meadjes op ut zank,
die rôkskes van reet um ut bloëhte liëf, wat waas det dao ein paradies.
Zu dansde in ut aovendlicht, zoë sjoën, dus ich deej echt gen aug mier dicht.
Wis neet det ich sleep, wies de wekker reep, en ich dich toen deep in dien auge
keek.

Wie ich weer truuk waas oeht druimeland, klaor wakker loog in ôs ledikant,
de pôpkes van slaôp oeht mien auge wrief, en weit dat ich heej altied blief.
Want woë-ze geis of woë-ze steis, van Limburg en dich hoij ich toch ut meist.
Laot dich en dees streek noëht's mier in de steek, det zei ich toen ich in dien
auge keek.