Betoverende auge en ein sprookjesgezich,
de wermte van zien hand, as ik naeve um lig.
Ik twiefelde aan alles, noow twiefel ik neet mier,
oeit kump de letste kier.

Het dreijt um de wereld, de wereld driejt um um.
De stilte mak ut moeijer met zien fluusterende stum.
Kos dit ieuwig deure, waar d'r gennen tied,
oeit waer ik um kwiet.

Want euver de wolke vluug de wind,
daen os vanaaf dao neet berieke kint.
Maar oeit brik-ke door, nao onder gerich,
en weijt dich weg van mich ...
Hae bluus dich weg van mich ...