Hiël de stad is op de bein, det blief zoë wies vannach.
Ederein kint ederein, en alles zingk en lach.
‘t Is eine groëte joechhei, och, zông hiël de waereld maar mei:

Refrein:
Kinder, wie schoën kan ‘t laeve toch zien, waas ‘t maar altied wie vandaag.
Is dit now waorheid, of druim ik meschien, det dit nog hiël lang deure maag.
Jao, now gaef um van jétje, ‘t deurt maar dreej daag.
Det is now ‘t ketje veur luuj van ôs slaag.
Kinder, wie schoën kan ‘t laeve toch zien, waas ‘t maar altied wie vandaag.

As ik mich det zoë bekiek, dan is ut heej neet slech.
En wae hilt van joeksmeziek, dae wilt heej neet miër weg.
Hae springk finaal oet d'n band en zink met ‘t glaas in de hand:

Moëie maedjes zônder tal, wie zwaor veur eine man.
Wet neet wao hae kieke zal, gans in de war d'r van.
Hae krieg daovan gen genôg en zuch met de erm in de lôch: