Refrein:
Ut allerleefste plaetske, det ich altied ônthaoj
Ich kin dien slingerwaegskes, tûsse veljur, wei en k'naal
Doe bûs zoë sjoeën gelaege in ut Midde-Limburgs landj.

Al is sinds oos jeugd in oos dörp völ vurnoedj
En zeen t'r völ plekskes mit hoëzer beboedj
Toch zeen t'r nog völ woë ich dök haer kan gaon
Mien dierbaarste plekskes zeen blieve bestoan.

Ich loap door ut Wessemerven nao de hei
Doa zeen ich de golving van veldj en van wei
Al kômme de hoëzer dao steeds dônder biej
Ich zeen zoëvöl sjoeëns nog en det meuktj mich bliej.

Hiej is völ vurangeurdj, hiej is hiël völ noew
Völ stroate mit hoëzer, völ minse zeen noew
Die zeen auch van hiej, joa die heure d'r biej
Ze woëne hiej gaer, daarôm zinge auch diej.