Op enne paddestool, in ut midde van ein bos,
zoot ein kebuiterke, det neet met beuke stoppe kos.
Hae was allein.. , zoe gans allein.
Hae veel allein op lange maedjes, maar die maedjes neet op um.
As hae ze vroog um waat te drinke zeie zeej met heise stu :
'Dich bis te klein, vuul te klein'

en daorum zinge weej veur um dit troestende leed :

Refrein:
de bis waal neet zoe groet.
dien muts is kei-moei roed.

Kebouter Pimpelpom reep kwaod: 'Waat kaup ik dao noow veur ?
Ik heb probleme met mien lingte, neet met mien muts zien kleur!
Ik bin te klein, en zoe allein...'
'Ik heb te kleine hand, te kleine erm en 'n te kleine neus,
te kleine veut, te kleine vingers en auk serieus.
te kleine bein, ik bin zoe klein'

en daorum zinge weej veur um dit troestende leed:

kwaam ein ontstellend langk moei maedje hiel dich beej um staon.
Het vond um leef, hiel erg leef.
Ut waas gans gek op det kebuiterke, dae kleine erme bluts.
En ut aller- allermoeiste vond het zien roeije muts.
Het waas verleef, hae waas verleef.

En de volgende daag trouwde zeej geliek,
en op de broelof zong ut maedje daeze troestende meziek: