't Ister van gekômme, nôw zien ze dan bejaörd.
't Kan Karlien niks bômme, maar Harie haet gen waörd.
Dae vindt 't allemaol knudde, dae vindt zich nog te jôngk.
De kalk velt van de moore, asse zingk in Baerendônk.

Refrein:
Waas-e maar Karlien, wie-se waas Karlien.
Wieste waas Karlien, nog dreej maol zeve.
Waas-e maar Karlien, wiese waas Karlien.
Miene golde schat, en miene leeve.
Wie-ste hads nog zaachte hendjes,
lekker nuudje en dien tendjes.
Waas-e maar Karlien, wiese waas Karlien.
Wie-ste waas Karlien, nog dreej maol zeve.

Met Vastelaôves maondaag, dan ister zô'n kabaal.
Det alle roëte barste van 't Ven tot aan de Kraal.
Want in d'n groëte optôch dao meldt 't zich present.
'r Baerendônkse knapekoër, mit Hai as dirigent.

En met de golde broëlof, ging Harie met zien broëd.
Toen alles zoot te buise, d'r stiekum tössenoët.
Maar midde in de Klaosstraot zag Hai: Waat enne kwats.
Waat môtte weej van ôzze alder, in de Flôddergats.