De Beegter vastelaovend is al mië es hônderd jaor,
dat haet m'n allemoal oetgezoog en geluif mèr dat is waor.
In achtiënzoaväöl trog hie al ne groaten optoch oet,
woor flink gezônge en gesprônge: laeve in de boet.

Refrein:
Ja dat is Beeg, ja dat is Beeg mit vastelaovend,
dan trèk me rôndj, dan is 't fiës väör awt en jônk.
Ja dat is Beeg, ja dat is Beeg mit vastelaovend,
dan geuf me gaas, in o's dörpke langs de Maas,

Steit weer daen dikke forse Wuiles boete bie de Witte,
de heks hink op de bessemstek en kan neet stil mië zitte.
En geuf Ger Hoofwiek dan 't teike: Wuilese laot häör los,
dan vlug die tant alweer ômhaog en staart me nao de loch.

Meziek is mit die daag genèg, mit zoaväöl muzikante,
van zaate hermeniekes, van de Nuuj en anger klante.
En Daag en Nach die spele van de mörge tot den aovend,
dan wurd zich get biejein getoet, hie mit de vastelaovend.

't Steendes wurd de gaws getrog, dat is toch ein spiktakel,
de gawzeclöb die regelt dat en kalt van è mirakel.
De paerd staon dan te hummere en kieke nao de gaws,
de trèkkers rôppe aan den hals en zörge väör de saws.

De lèsten aovend twelf oer, ja dan verbrent me Frenske,
dan wurd 't kaelke opgestaok, sjlaon vlamme oet zie penske.
M'n steit te janke op 't plein en trues zich ôngerein,
tis jaomer dat 't is gedaon, 't waor toch weer zoa fein.