Edere kiaer es ich ´m zeen, jäöktj ´t mich tôt in de teen,
en ich veul mich den wie eine kleine jông.
Luuj, ´t geit d´r ech op lieke, det ich steeds mer ôm blief kieke.
´t Is net of eine knoup mich van de bôks aaf sprông.
Och, den veul ich ein gekriebel, of ich oppe bein den wiebel.
En ´t zuut bès waal, det ich den nao ´m kiek.
Jao ich bön bès eine rappe, mer zeen ich den dao zônne knappe,
Jông, den weit ich ´t geliek ...

Refrein:
Jao, ´t is jônk en blôndj, haet ein lekker kôntj.
´t Is jônk en blôndj, en is äöveral sjuoan rôndj.
´t Is jônk en blôndj, haet ´ne volle, ruoaje môndj.
Zuus´te jônk en blôndj, den veulste dich gezôndj.

En zeen ich get dônkers staon, geit mien hert neet vlotter slaon,
went det is toch neet wo ich zuoa gans väör gaon.
Al dreugtj ´t de kortste klèdjes, löptj ´t sexy in corsètjes,
den dènk ich: och kiek mich hiej noe toch weer staon.
Jao, ich liek waal neet gans lekker, hueur èns luuj waat ein gemekker,
dènk ich: waat maaktj ´t mich eigelijk auch oet.
Jông, den kèn ich ein dènk zegge, wil ´t nog waal èns oetlègge:
´t Geit ´m ènkel ôm die sjnoet.